Starcy

Idą, potykają się, podnoszą
wzajemnie. I dalej idą
wśród oparów mroku.

Lśniące wieżowce
szykują się
do odparcia oblężenia.

Starcy mijają je
z godnością.

Otwierają się przed nimi kraje
niedostępne innym,
a więc widzenie
przeszłości, gdy
teraźniejszość
toczy się bezwolnie.
Przeciw nim. Od morza
ku zamknięciu.

Płonie Smyrna, dwa tysiące
kilometrów dalej zapada się
powóz w grząskich
górach, stygnie sklarowane
masło i izba przesiąka
tłustym odorem. (A może
nie żyje już
ten czy inny książę?).

Miasta nikną i podnoszą się.
Bryły ciał
przemieniają się w posągi.
Wiatr wznosi promień słońca
jak miecz.

Starcy ślepną
i dostrzegają przyszłość.

Iskry biegają
po drutach między
drewnianymi słupami,
na których wisi
powietrze.

Starcy zatrzymują się,
zaczynają śpiewać swą pieśń.

Na placu omłotowym, rynku
nieopodal katedry,
w pustej przestrzeni
przed burzą.

Śpiewają. W tym samym
czasie jedzą
i piją. Ich głos jest młody.

Ich wnętrza wypełnia nadal
koine odejścia i narodzin.

Żywią się pieśnią
jak opłatkiem oddechu.

Idą, potykają się, podnoszą,
szukają naszych oczu,
cienia powiek
nad spracowaną bielą
rozległej pustyni.

Idą, potykają się,
podnoszą.