Jadąc

Więc jadąc, jadąc, z wiecznym niepokojem,
który jest dobrym towarzyszem podróży.
Niewielu dobrze umie towarzyszyć,
sprostać wybojom, mijanym obrazom.
Wiatr w czerń lasu wchodzi, zanosi się
śpiewem, dławi, stuka we wnętrzu
kukułki. Słyszysz? Przestrzeń nas uwiera,
niepokoju – obuty, graniczny,
ubrany w tlącą się sierść. Jadąc
przez czas zarazy, nie zerkam ku tobie.
Wystarczy mi ten las, wioska, śmiech głupców, świadomość,
że jesteś. Wóz mój, rozpadły na połowy, czeka
aż czerń podejdzie z lasu, przytuli go, zlepi.

Co ciekawe

Co ciekawe przyniosło
to, co nieciekawe.
Obróciło, zamiotło
liściem, życiem, tańcem.

Wir ziemski, wir gwiezdny,
chude wiru palce
niosą nad równiną
życie, liść i taniec.

Zadrapane niebo
wirowaniem wiecznym.
Z deszczu płochliwego
obłok chmurę leczy.

Spędza wir sen z powiek,
sen snu śnić nie może.
Zadrapany człowiek
na białym obłoku.

To, co nieciekawe
przybywa na odsiecz.
Weźmie, co łaskawe,
weźmie, co obłoczne.

Myliłeś się

Jesteś tutaj; to znaczy w tym mieście,
którego życia doświadczałeś kiedyś
z pewną radością. Jakbyś wierzył,
że te ulice, na nich twa obecność
uroczysta, a jakże, to rodzaj wieczności.
Myliłeś się, myliło się ono,
miasto chłonące w siebie szarość nieba.
Miasto chłonące, przeżyte, samotne
tak nagle cię – pamiętasz? – pomnożyło.