Zawieszenie broni

Wszystko rozgrywało się
jak w solidnej męskiej powieści
o wojnie.

Słońce dokonywało nieśmiałego rozpoznania
i lato pisało
swój ocenzurowany list.

Świat kurczył się
w oczach.
Przy dzikim parku
kruszał mur,
czerwieniący się pod dotykiem spojrzeń.

(Tylko zieleń
była zbyt bujna
jak na nasze potrzeby).

Popatrz, powiedziała
moja mama, kawa
z żołędzi
jest droższa
od brazylijskiej.

To wszystko
przez mundial,
zażartowałem bez sensu i roześmialiśmy się.
I jeszcze bardziej nic w telewizji.

W piwiarniach
męskie przyjaźnie
wychodziły właśnie z fazy grupowej,
a na strychu
Dziennik Łódzki
ze stycznia sześćdziesiątego szóstego
donosił pająkom
o noworocznym zawieszeniu broni
w Wietnamie. (U nas: milicja
będzie działać szybciej
i skuteczniej).

Cały czas myślę
o tej kawie, powiedziała
nagle mama, dużo później,
gdy jej głowę
przechylał ciężar kropel.

Przyszedł wieczór
i wszystkie pory roku
zrównały się ze sobą.

Przyłożyłem ucho do zimnej ziemi.
Jej wnętrze pulsowało mocno
jak wynurzający się z rzeki
stukot pociągu:
zwielokrotniona samotność.