List do Georgiosa (IV)

Zima, Georgiosie, wieczna zima,
czyli ten sam znużony pejzaż,

który od lat znamy, a przynajmniej
od czasu naszej niemęskiej chwiejności.

Psy szczekają tak samo i znikąd
nie przychodzi oczekiwany. Natomiast

ręce grabieją inaczej, Georgiosie,
inna litania dobywa się z kości.

Zima powraca, wciska się w szczeliny.
Z saniami, solą, tęskną głową cukru. 

Niech czuwają

 
Otwórzmy więc książkę. Czas dowiedzieć się, czy
bohater przetrwa
opresję, humorem wisielczym
bawiąc dziś rozmaitej maści
melancholików. Wkrótce się wyjaśni

i będziemy mogli zasnąć spokojnie
jak drzewa, kamienie, mchy;
syci na chwilę, otuliwszy skronie
wawrzynem poduszki. Niewiele
przychodzi we śnie, ale

coś pewnie da się z tego
wydestylować w warsztacie
praktycznych decyzji. Pod śniegiem
snu czeka życie; wystarczy
skulić się i nie pozwolić zasnąć

oczom, niech reszta ciała
śpi, lecz one niech czuwają,
sycąc się powiastką
o mieście (jeden osiem osiem
dziewięć), o malowaniu parkanu,

podróży przez pustynie wykrwawionych mórz,
o pogrzebanych na rozstaju
spojrzeniach czy Hektora
niepogrzebanym ciele albo
o śmierci w angielskiej albie;

niech czuwają
oczy. Gdy dzieli się
na części świat,
tworząc nie chaos, ale inne światy –
do nich, bohaterów

płócien i kart,
należy krawędź
tych kontynentów; powiedzą zatem:
„Nawę, żeglarzu, skieruj
tak, by latarnia – błyszczące oczy poety –

przykrawała mrok, aż
zostaną majuskułowe litery
tej wycinanki: NIECH
CZUWAJĄ! Czy widzisz
sam siebie, jak

niepewnie – lecz jednak! – płyniesz
po krótkich, zbitych falach
jak po skłębionych snach?”.
Bo tylko oczy niezgasłe zniosą wyspy śmiech,
tej, która co raz to zbliża się, to znowu oddala.