Wybór

Gwar uczniów graweruje powietrze
i znika tam, gdzie odpadający
tynk i miękki biały kurz
na ramionach pokrzywy. Wynajęty
autobus szuka cienia: niebieska
istota zagubiona w tym wszystkim,
co właściwie nie było jej, pewnie jeszcze
bardziej niż my. Południe, pora
gubienia i odnajdywania. Nauczyciele
zapominają nazwisk uczniów,
co przynosi im chwilę wytchnienia. Uczniowie
rozpinają guziki białych koszul
na znak spóźnionego, nieśmiałego protestu. A kiedy
wychodzi dyrektor, odruchowo chowamy
za siebie papierosy, bo głupio
być przyłapanym
po tylu latach
na słabościach, których szczęśliwie
tyle w nas jeszcze pozostało,
choć wybór, prawdę powiedziawszy,
i tak nie należy już do nas.

Wieczory

Wieczory grzęznące w ciemniejącym smutku.
Na rzekę opada drobny cień i nie tonie.
Łąki oddalają się coraz bardziej i nie są już łąkami.
Ludzie zapalają lampy jakby zaczynali nowe życie.
Sarny pozwalają oku przecinać swe ciała na połowy.
Łodzie podziemne zapuszczają silniki i drżą pokłady czerni.
Radio gaśnie i staje się już tylko nieczułym mechanizmem.
Gwiazdy zamieniają się w zimne monety.
Las wyrasta z zawstydzenia i podejmuje swą cichą wędrówkę.
Czyjeś usta wciąż szepczą modlitwę, ale oczy już zasypiają.
Czyjeś oczy modlą się nieustannie. Bez słów.
Coś ważnego przychodzi, wyszarpuje się nocy, zostaje.

Czas przyszły

Żyję w ciemnym pokoju,
nie wychodzę na zewnątrz,
mylnie biorąc, co we mnie
za doliny, rzeki

biegnące, lecz zastygłe
jak na fotografii.

I za wóz ciągnący
wąwozem przed siebie.
I za skrawek lasu,
gdzie rodzi się ciemność.

W jedno połączone:
ubóstwo i pycha.

A kiedy zrozumiem,
nic mi z rozumienia,

że na jednej skaczący
nodze drozd – był dla mnie.

Wielki bałagan

Idzie, a wielki spotkawszy
bałagan – cofa się
w stronę niskich kurników, gdzie
morwa, aronia, agrest, czarna

porzeczka w spiżarni godzin.
Lekki w tym swoim
odwrocie jak tancerz,

jak letnie chmury,
niewierzący jeszcze
w to, co zobaczył.

Nie na swoim miejscu
narzędzia, słowa,
kamienne poidła.

Cóż go przeraża?
Rosypisko zdarzeń?

To, czego wcześniej nie było
lub było
tylko w rojeniach
dzikich, niestosownych?

Jakiż ma temu
przykładać kalendarz:
swój czy tutejszy?

Więc to ujrzawszy
nieuporządkowanie
dziwi się, wzdycha,
zaświat błogosławi.

To zadziwienie w górę go unosi,
skąd drogę widzi, cień psa,
ogrodnikówkę.

I w samą porę
zbiec zdołał. Bo oto
przez szczerbę we śnie
deszcz na jawę kapie.