Poślizg

Tak jak wtedy, w październiku
przed dwudziestu laty, gdy wpadliśmy
w poślizg na liściach odpadłych
od drzewa poprzedniej nocy i ledwo
zdołałeś osadzić to prawą, to lewą
nogą tę tonę żelastwa
na zmarzniętej ziemi, i obydwaj
wciśnięci plecami w fotele
oddychaliśmy w ciszy tak doskonałej,
że istniała bez możliwości
powtórzeń, a ja powiedziałem: Mój
Boże, ale nie była to modlitwa, więc
tak jak wtedy, może tylko w cieplejszym
miesiącu, stoję
zatrzymany w jednym spojrzeniu,
ciesząc się, mimo wszystko, z krótkości „jest”.

Odkrycia

W tej tłustej ziemi, odsłoniętej
zupełnie niespodzianie
błyskiem łopaty tak ostrym,
że przeciął mocny powróz porannej
ciemnej ciszy, w tamtym brązie
okalającym stodołę, siedlisko
młodych lisów o zdziwionych
spojrzeniach – czego szukałem, co
spodziewałem się znaleźć? Odkrycia
zostawiłem za sobą. Najważniejsze
było wciąż przede mną, ale
dopóki stopy grzęzły w miąższu
rzuconego mi owocu,
rodzącego i pożerającego swe dzieci,
mogłem czuć się
bezpieczny przynajmniej na tyle,
by nadal spokojnie, zwierzęco
nie wiedzieć, ufać.

Jadąc

Więc jadąc, jadąc, z wiecznym niepokojem,
który jest dobrym towarzyszem podróży.
Niewielu dobrze umie towarzyszyć,
sprostać wybojom, mijanym obrazom.
Wiatr w czerń lasu wchodzi, zanosi się
śpiewem, dławi, stuka we wnętrzu
kukułki. Słyszysz? Przestrzeń nas uwiera,
niepokoju – obuty, graniczny,
ubrany w tlącą się sierść. Jadąc
przez czas zarazy, nie zerkam ku tobie.
Wystarczy mi ten las, wioska, śmiech głupców, świadomość,
że jesteś. Wóz mój, rozpadły na połowy, czeka
aż czerń podejdzie z lasu, przytuli go, zlepi.

Co ciekawe

Co ciekawe przyniosło
to, co nieciekawe.
Obróciło, zamiotło
liściem, życiem, tańcem.

Wir ziemski, wir gwiezdny,
chude wiru palce
niosą nad równiną
życie, liść i taniec.

Zadrapane niebo
wirowaniem wiecznym.
Z deszczu płochliwego
obłok chmurę leczy.

Spędza wir sen z powiek,
sen snu śnić nie może.
Zadrapany człowiek
na białym obłoku.

To, co nieciekawe
przybywa na odsiecz.
Weźmie, co łaskawe,
weźmie, co obłoczne.

Myliłeś się

Jesteś tutaj; to znaczy w tym mieście,
którego życia doświadczałeś kiedyś
z pewną radością. Jakbyś wierzył,
że te ulice, na nich twa obecność
uroczysta, a jakże, to rodzaj wieczności.
Myliłeś się, myliło się ono,
miasto chłonące w siebie szarość nieba.
Miasto chłonące, przeżyte, samotne
tak nagle cię – pamiętasz? – pomnożyło.

Przygotować miejsce

Przycinają trawy dla łodzi
i wtedy to, co zostaje, kuliste
kępy, jest zbyt szorstkie nawet dla wody.

Idealna gładkość być może nie istnieje.
Choć oczywiście
jest sierpień
z jego wąwozami miękkiego deszczu,
liście kasztanowców,
które nas dotykały w biegu,
a także pewien rodzaj słów
omywanych przez księżycowe wody.

To, co mamy,
musi wystarczyć, żeby
dotrzeć do
następnego morza,
które przejmuje
tę i tamtą ciemność
i każe im płynąć.

Skąd jadą?

Jadą i znikają w zielonym.
A skąd? Gdzie zaczęła się podróż? Tam, gdzie
biel, jeszcze przed słońcem.
Z jakiego majątku? Co zostało stracone?
A może to tylko chęć przejażdżki miastem,
której nie sposób
opierać się dłużej. Żadnych w powozie większych
bagaży, pudeł; tylko jej drobna torebka, a u niego
tytoń, wiosenne rękawiczki.
Za chwilę sen ich przytłoczy
i już zatrzyma na zawsze. Czy nadal będą próbować
wbić się w twarde powietrze,
ocalić jakoś swój los, nadać rangę znikaniu?
Ich już pochłania światło,
oni je pochłaniają.

We wnętrzu balonu

Jakbym spoczywał we wnętrzu
tego balonu; bardziej ja, dużo bardziej
niż kiedyś. Głowa we wnętrzu, a jednak
nogi w koszu, wśród
zapasów, balastu, śladów po mysiej
bytności, przy słojach, oleju. Na pewno jeszcze gorzej
wyglądam na fotografii; śmieszność
i nieporadność napędzają balon.

A w dole świat w całej swojej
tkliwej dziwności! Drzewa
mierzą ślady racic, stóp swoim
wymuskanym cieniem.
Nie jesteśmy tam i jesteśmy;
jakby spoczywając we śnie,
który tak mocno pachnie solą,
rajskim owocem, treściami wygnania.

Tak wokół głowy te przestrzenie grają
muzyką pełną naprężeń i zwrotów,
że łapię się za głowę,
chwytam to, co moje
albo moje, choć byłe,
nakłute, przepadłe.

Niechby

1.
Tańcuje igła z nitką na palcach
jednej ręki; zielony filc
scala dwa stulecia. Nasza pamięć
przesuwa się po latach jak mroczniejąca
woda. Powietrze unosi głos:
nie umiesz, nie wiesz, nie zdołasz.

2.
Widzisz, jakie tu zmiany? Fotel
nie w tym miejscu co zawsze,
przelot ptaków w oknie
inny; próg, poryty nożem czy
dłutem, ktoś przeniósł, nie ma go,
dom dryfuje. Pewnie, że są jeszcze
legendy, które mieszają nam w głowach.
Od tego nie można zasnąć.

3.
Nic się nie dzieje; rozmowy o obiedzie,
jakości dań, punktualności dostawców jedzenia.

Wybór kuchni, zaraz potem
wybór stosownej religii. Później
uwagi o mieście. Później
glossy do traktatu o drobnych przyjemnościach.
Towarzyska miękkość, opisanie
przywidzeń.

4.
Boję się wiersza, bo jest wstępowaniem.
A drzwi się zatrzaskują, potem
tylko zimny chłód klamki.

Gdyby mógł to widzieć ktoś, kto umie widzieć!

5.
I niechby potem milczał. Znów przemówił.
Zamilkł na powrót.
Patrzył. Niechby.