Do opowiedzenia

 
Jeśli zechcesz, opowiem ci także o tym.

O śniegu, który był nieugaszony
przez tyle lat i w końcu
płomyk lodowca wczołgiwał się
pod deski stodoły,
dokładnie tam, gdzie stały
rzędy rdzawych sąsieków.

O bramie kamienicy,
w którą pierwszej pogodnej nocy
wchodził ciepły podmuch kwietnia
i zostawał tak długo,
aż odleciały ptaki
odziane w czarne i białe
pióra miękkości.

Także o owocach
z podmokłych sadów
smakujących torfem.

Także o rzece
pięknej i niebezpiecznej
dlatego, że była piękna.

Jeśli zechcesz, będę
mówił dalej.

O deszczu raniącym dłonie,
ale dającym pić.

O słowach,
które musieliśmy zapomnieć.

O tych, które pamiętaliśmy,
ale nie potrafiliśmy wypowiedzieć.

O pewnej historii,
która się nie wydarzyła
i dlatego
zaistniała tak mocno
i bez lęku.

O jasności przerażonej
nadchodzącym mrokiem.

O mroku
zawsze ostatecznie zwyciężanym
przez jasność.

I o tej najważniejszej rzeczy,
której nigdy nie opisałem,
bo zawsze była
do opowiedzenia
w najdrobniejszych szczegółach.