Czerwone przegrywa

Noc prostuje poskręcane liście ciemności.
Wygładza je jak bilet, wyblakłą pamiątkę
dzieciństwa.
Wszystko odbywa się
w milczącym pośpiechu. Żeby zdążyć
przed śniegiem. Przed bielą
lepką jak sosnowy syrop. Zanim pojawią się prorocy
z podkrążonymi oczami przepowiedni.

Światła przejazdu
kolejowego
wiszą jak otworzone ryby:
czerwone przegrywa.

Z namaszczeniem spisuję
po ciemku
zasady gry
w kolory.

Bezdomne koty
polują na resztki ciepła.
Ślady ich łap
wokół buchającego parą
zejścia do piekieł.

Wiatr liczy na palcach drzew
miesiące i lata
wygnania. Księgi wyjścia
nie mają barwy.

Również moje ciało
wędruje przez słony mrok.

Mój cień dźwiga
ciężką walizkę
błękitu.