We śnie, w śpiewie, w powietrzu

Senność mnie ogarnia,
śpiewność.

Kołyszę się,
dziad proszalny, pod grubym futrem
milczenia. A tam już tańczą.
Tam tańczą
beze mnie.

Co w tym dziwnego? To się toczy
obok, mimo.

Dziki królik w głębokim polu
nadstawił uszu, spłoszony. Tonie
w powietrzu. Ile w jego oczach
świata! A teraz ci,
co tańczyli,
idą gęstą ławą, rzeki
dla nich nie starczy. To wszystko widzę
zza powiek przymkniętych. Ich nogi
poranione na wysokości
łydek przez kry. Sen,
kapłan mroku, stąpa z pewnością
bogatego turysty.

Zdejmuję buty przed światem.
To, co się nie śni,
odpoczywa.