Pamięć, powiedział

 
„Niewiele pamiętam. Brak sił. A więc starość?

Życie uciekło pośród klawiatury,
wietrznych bram, pomyłek, niedomkniętych sieni,
czerwieni cegły, co zawsze przegrywa
walkę z zielenią.

Zawiązać krawat czy też z gołą szyją,
nie zapinając wcale kołnierzyka
numer czterdzieści i cztery,
iść – iść na spotkanie?

Tak, mam w pamięci
rzekę u jej źródła,
ciężar mgły w styczniu.
Suchy tętent koni.

Albo furmankę o zmierzchu.
Toczy się gościńcem.
Koń bez woźnicy
kieruje zaprzęgiem.

Lecz to niewiele. Niewiele pamiętam.

Nie wiń umysłu. Bowiem, co istotne

niosłem na barkach
jak anielskie skrzydła.

To mi pamiętać.
To i nic już więcej.

Gdy las ciemnieje i zrywa się wicher”.