Z drutu i papieru

Widzisz,
to są twoi przyjaciele, których wkrótce
utracisz. To twój
narowisty charakter pisma,
dzikie róże liter.

A tam
jest niebo
i błękitne ptaki
z drutu i papieru.

Teraz próbujesz pisać, teraz
milczysz, a teraz
oprawiasz wspomnienia
jak ciepły drgający łup.

Tyle świata obejmujesz,
drugie tyle tracisz,

oparty plecami o ścianę
sieni, gdy ortalionowa łuska
księżyca wędruje cicho
przez trudny śnieg.