wtorek, 11 marca 2014
Milczenie
Zieleń wybrzmiewa w dolinie rzeki jak pieśń zwyciężonych.
Wąska, o długich palcach, ręka prowadzi pielgrzymów i rowerzystów.
Wzmaga się jasność nad nimi.
Cień opiera się o mleczną korę,
gdy odpoczywają. Przez chwilę
są dziećmi drzew.
Co w nich mieszka, nie wiemy.
Nawet jeśli ich usta poruszają się znajomo.
Wielkie kamienie zawieszone
nad rodzącym się i niknącym żywotem rzeki.
One wiedzą więcej niż my.
Dlatego wybrały ciążące im milczenie.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Witaj :)
OdpowiedzUsuńCiężar milczenia... bywa, że sami trzymamy go w rękach, dniami, latami, choć nie jest to łatwe - ale nie chcemy go upuścić, bo czasem jest wszystkim, co nam jeszcze zostało...
A patrząc na Twój wiersz trochę inaczej - kadr z życia, pełen mieszaniny spokoju i niepokoju, na chwilę zatrzymany w czasie...
Pozdrawiam serdecznie :)
Milczenie, a więc zawsze jakieś zamknięcie. Oczywiście, to coś więcej niż tylko niechęć do wypowiadania słów czy śpiewu. Milczenie jako konsekwencja. Milczenie po wypowiedzeniu najważniejszych słów. Milczenie po stracie – i tak dalej, i tak dalej.
UsuńTo rzeczywiście widok dość, powiedziałbym, sielski. Bardzo zresztą mi bliski, dość dobrze zapamiętany. Mamy tu wszystko, by oko czuło się dobrze: jakąś rzekę ocienianą skałami, drogę biegnącą doliną, no i tę zieleń, ważne tło. Przez ten pejzaż przesuwają się figurki pielgrzymów i – nieco szybsze – rowerzystów. Ale, jak zauważyłeś, jest coś, co tę sielankę nieco psuje. Niepokój milczenia.
Serdecznie pozdrawiam! :)