Krajobraz po pełni

 
Zdziczałe w skok przez oleiste błoto
psy ruszają na łowy

wiewiórek i kretów i skowyt
chowa się w wykrotów

linii jak w okopach.
Mgła jest częścią wszystkiego,

co się tu staje; odciśnięta stopa
bada wciąż grunt. Po biegu

spoczywa świat. Na płatkach
kwiatów ślad niewidocznych

rózg. Wśród pokrzyw brzoza jak ramię pompy tłoczy
jeszcze w głąb pejzażu niewidzialną krew, do ostatka

trwając w swym miejscu: stara, przekrzywiona
katedra z korą słońca na sczerniałych skroniach.

Tam, gdzie żyliśmy

 
Tam, gdzie żyliśmy, nie było zbyt wiele
miejsca ni czasu na istotne sprawy.

Ciągle tak samo, przed laty, przed rokiem:
wiosna przychodzi w zieleniach nieśmiałych,
słońce dogasa w jednym z wielu okien.

Dziecko na skwerze zdejmuje sandały.
Pies śpi u wody, znużony widokiem.
I białe w morzu kołyszą się nawy.

Ni miejsca, ni czasu na sprawy istotne.

Tak, jakby one inaczej istniały.

Poza naszym porządkiem, poza naszym okiem.

Prom przybija na przystań. Pędzą chmury lotne
i pies się chwiejnie budzi. Krok za krokiem

w głąb miasta wiedzie ludzi ociemniałych. 

Na oznaczenie

 
Tyle było mojego:
przestrzeń, śródziemnomorze
wysokich, niskich tonów termometru.
Czasem woda zbyt mętna
albo zbyt głęboka.
I ten brak odwagi, by postąpić dalej.
W kuchni szmer klawiatury
jak cichy bieg kropel.
W oknach ćma zamieci. Ale tam daleko
czysty horyzont, choć nie dla mych oczu.
Żadne nam widzenia,
żadne dla nas wróżby.
Pośpieszny lot ptaka:
ciemny i zmęczony
na oznaczenie niczego,
pustki pod skrzydłami.  

W wyuczonej pozie

 
Koniec końców
gdzieś musi istnieć, być
może właśnie tam, gdzie czasem bywałeś
razem ze swoją zadumą,
młodzieńczym lękiem, że coś
stanie się bez ciebie albo
drogi rozejdą się, a ty,
chcąc iść każdą, będziesz
nawracał i zakreślał kręgi
na pylistych wydmach, polach
nieuprawnych, dzikich. Być może
to właśnie twój kolejny powrót – dziś,
kiedy niebo jest gładkie i spokojne,
ziemia faluje i czeka na ziarno,
splecione dłonie czerpią wodę.
To już tutaj – zanim twa twarz
zniknie w dymie, nie całkiem
może, ale na tyle, by nie można
cię poznać – strzałki tych, co bawią się
w podchody, prowadzą
swój dziwny dyskurs z pamięcią. I nic. Drętwienie
dłoni. Zastyganie
w wyuczonej pozie. I nic. Zastyganie.
Dziwny dyskurs z pamięcią.