Strumień

 
Strumień szedł ostrym
spadem między wzgórzami
bez nazwy, potem
spieniony wbijał się

w zieloną rzekę. Niosła
jego odmienne wody,
które z każdym kolejnym
metrem stawały się jej

ciałem. To miejsce
zbiegu wód zawsze,
nawet w upale, osłonięte
wilgotną zielenią, kruszało

w zimie, rozpadając się
na części pierwsze, proste,
niesione przez płynny
fundament

na skos, w głąb,
a w każdym
bądź razie w zupełnie
inne, strzeliste gdzie indziej.

Ballada

 

Po szerokim, po świecie
grób kopali poecie.

Na trzy sztychy głęboki,
żeby zmieścić obłoki.

By opłacić upiory, 
kładli na spód talary.

Grób kopali wśród morza,
wśród potopów, gdzie pożar.

Grób kopali w pustyni,
aż się ranek zaczynił.

Grób kopali na łęgach,
słońce stało w popręgach.

Zimną wzruszyli ziemię
nieistnienia istnieniem.

Grób kopali w miast gwarze,
w tłustej glinie przerażeń.

Grób kopali w pustkowiu,
przy latarniach, przy nowiu.

Tam się świerki płożyły,
tam się las plótł zawiły.

Pnie znaczone siekierą
ścinał Judasz i Herod.

Ściany grobu obili
wśród wysokich leliji.

I kopali na przemian,
lekka była im ziemia.

A kopali szpadlami,
a rąbali szablami.

I miast zgrzać się, to ziębli
w świata czarnej przerębli.

Aż w grób ciało złożyli,
aż się wódką przemyli.

Wątłe ciało z przedpiekli
twardą ciszą oblekli.

W tym czyli tamtym świecie
grób wybrali poecie.