Skład opon

 
Barykady i wieże z opon
ciągnęły się aż do rzeki.
Być może tam właśnie była ziemia,
której warto bronić.

Nigdy nie widzieliśmy,
kto i kiedy je wznosił.
Były, kiedy otwieraliśmy oczy.
Trwały, kiedy zabierały nas wody snu.

Rozgrzana twarda guma brudziła kostki, ręce
i przedramiona, gdyśmy
wspinali się na wierzchołek,
by dać się oślepić
zawsze niespodziewanej jasności.

Ale uznawaliśmy je za czyste,
bo pozbawione nalepionych igieł
i górskiego błota.

Powinniśmy mieć dla nich
więcej szacunku.

Jednak wówczas
nikt o tym nie myślał,
kulając kolisty ciężar
ku judaszowym ogniom,
które prześwietlały
nas samych,
pergaminowe powietrze
i całą tę ziemię,
której żadnemu z nas
nie udało się ostatecznie obronić. 

Pasterka

Po części w kożuchach lub – tamci po prawej –
w płaszczach udających loden: w jednej nawie
stłoczeni, wydobyci z zimna co dopiero
i odcinający się od tego, co zewnętrzne, prawie

szczelnymi drzwiami z dębu; gdy otwierał
spóźniony ktoś ten ogromny, pełen głosów futerał,
w którym instrument przechować zdołał wszystkie nuty
grane przez wieki od lat, kiedy rodziła się Nasza Era,

tłumiony przez setki oddechów skrzyp drzwi szedł na skróty
przez tłum do ołtarza wraz z zimnem. A z butów
ściekał topniejący śnieg, tworząc świetliste kałuże,
które drgnęły pod dźwiękiem sygnaturki i drżały dopóki

nie uderzył w nie śpiew i jego lawina na dłużej
nie przejęła świątyni we władanie: którzy
umieli śpiewać – śpiewali, zaś nieumiejący
poruszali ustami w swoim niemym chórze.

Kapłan przy ołtarzu nakreślił krzyż: „W imię Ojca
i Syna, i Ducha Świętego”. Tłum zafalował i z końca
dobiegło spóźnione, wieloustne „Amen”. Zjaśniała
barokowa obrazu czerń: Święta Rodzina idąca

do Egiptu rozbłysła w nagłym rentgenie i stała
w majestacie wobec pochylonych głów i ornatów w stallach,
także przejęta tym, co pali się bez końca ogniem. Z nią
                                                                                 [krzepiąca
Nowina, której częścią była już Ofiara. 

Obława

 

Autobus zwolnił,
zatrzymał się, bo nie przepuszczali.
Migały światła, siąpił deszcz,
noc była ciężka jak namokła derka.

Ci, co siedzieli przy oknach,
przecierali mgłę z szyby,
ciekawi, co też się wydarzy.

Zgrzytnęła skrzynia
biegów, autobus
wolno wtoczył się w zatokę,
pełen ludzi
jak kuter ryb
po całonocnym połowie.

Jeden wsiadł,
gdy tarcza drzwi
odsunęła się na bok,
pozostali obchodzili
autobus, odgarniali
plastikowe walizki
w lukach.

Kierowca
nie wyłączał silnika,
patrzył obojętnie
we wsteczne lusterko,
bez ruchu, aż wreszcie
ktoś krzyknął:
„Podkręć pan grzanie”,
i wtedy
nie zdejmując łokcia
z kolana, sięgnął ręką
na prawo.

Ktoś zauważył
postać w hełmie
i z długą bronią.
„Jak w stanie wojennym”, powiedział.

Nikogo nie było między siedzeniami,
nikogo nie było w luku bagażowym.
Tylko uliczne lampy kryły się
w nabłyszczonym asfalcie.

Odsunięto fosforyzującą zaporę,
ruszyliśmy w drogę,
przyrzekając sobie,
że o wszystkim przeczytamy
w jutrzejszych gazetach.

Później mówili,
że pętla zacisnęła się
mniej więcej wtedy, gdyśmy
wjeżdżali na zborowickie serpentyny,
nadal w deszczu, biorąc
przodem solidny zapas
wyliczony
na dziewięćdziesiąt stopni.