*** (Gdy owinięty szczelnie płaszczem…)

Gdy owinięty szczelnie płaszczem sam siebie ocalasz
od niespodzianek pogody i od straty ciepła,
które otacza dusze takie jak twoja (nie zważając wcale
na zysk swych poczynań), ruszaj przed siebie. Gdy       

[zwlekasz,

niknie coś i nie wraca, drobina, dzięki której
mogłeś żyć pod każdą szerokością, choćby nie wiem jak 

[odległa  

była twoja własna szarość skażona tą niespójną chmurą.
Więc nie trać, nie trać nadziei ni ciepła! –
owszem, to ma być wiersz pogodny: precz z ponurą
wizją dziejów jednostki na tle szczęśliwej ludzkości!
Dziewczyna, którą właśnie widzisz schyloną na pomoście,
gdy rzuca kwiaty do wody, patrząc na bukiecik z góry
mknący do mórz, dłońmi pozbawionymi rękawiczek 

[klaszcze 

uciesznie. Widzisz to, lecz nie wiesz, czym w istocie
jest jej radość i jakie miejsce może zająć na twej liście 

[pociech. 

To stąd, by pojąć, idziesz – otulony płaszczem.