Skromny urzędnik pocztowy

Skromny urzędnik pocztowy –
nikt nie przeprowadzi ze mną wywiadu
i nie powtórzy się dziewiętnaste stulecie (jego
pierwsza połowa). By mieć to
za sobą, powiedzmy jasno:
i ta się nie powtórzy plątanina
ulic, placów ni salonów zapachy, do których
niegdyś wszyscyśmy wzdychali. Ni ja; moje
włosy są siwe i opada głowa
na pulpit, jakby ścięta promieniem
ukośnym, który wdarł się przez kraty
i pozostał chwilę, przepalając tak samo
mnie, listy, wizerunki królów.
Gdybyż to miało dać sygnał początku
lub tylko nadzieję, że
nawet dla skromnego
urzędnika nie ma ostatecznego końca,
ciężkiego jak przycisk do papieru
leżący przede mną, tuż – na wyciągnięcie ręki,
gdy za oknami jest noc, która
nie chce odpoczywać.