O, królu Koryntu!

 
Skute lodem miasto. Tylko kry
sterczą i rysują gładką powierzchnię ułudy;
po co nam to było? O, królu Koryntu, bezbronny
na tej płaszczyźnie, gdzie twój głaz
toczy się lekko, lecz bez celu
nawet tak okrutnego jak twój dawny; co robić,
gdy tutaj wyrzuciło nas morze. Część zimy
należy do nas, część to miasto umarłych.
Wyobraźnia wyprzęga się z sań i jesteśmy
skazani na własne nogi. Stopy podobnie jak ręka
zapamiętują dotyk: tę pisownię najważniejszych ze słów,
do których zawsze dociera się
o milimetry za późno, by cieszyć się pełnią.
Szczupleją dłonie; łyżwiarze tam w dole
zakreślają elipsy. Minuty milczą, cienie
mijają się. I nie ma już ostrej bieli, która
przekreślała nasze książkowe trzydzieści
sześć i sześć; co pozostało więc? Muzyka
rzeki o spierzchniętych ustach, gdy udziela
odpowiedzi przybyszom, gdy milczy wobec
miejscowych. W domu, gdzie rozlewa się
świetlista nafta, ktoś upuszcza widelczyk; ciebie
również przeraża ten dźwięk, królu
Koryntu? Otulamy się bardziej i bardziej,
i idziemy, gdzie trzeba, czyli
tam gdzie poniosą oczy, zastępujące
zmarznięte nogi. Tam, gdzie
poniosą oczy, również jest zima. 

*** (Co się ostoi…)

 
Co się ostoi? Budynek poczty
niebieski, pod którym bez wątpienia
swój wiodą szczury żywot nocny
i swoje leże moszczą cienie;
a zaraz potem ta ulica
spalona słońcem lipca w popiół,
który użyźnia i zachwyca
do bieli nienawykłe oko.
Zieleń nieśmiała drzew skurzonych
skacze przez parkan. A tuż dalej
bierze – nieśmiałych nas – na stronę
dwudziestowieczność błogosławieństw.
Tyle tu tego! Co zostanie
z bogactw i lęków tamtej pory...
Od potu mokre schnie ubranie,
noc sądzi wiersz nieprzedawniony.